In this guest blog post, my friend Mirjam tells about her vegan journey, how she combines veganism and faith, and how she finds inspiration in Christianity to be vegan.

Veganism and my faith
Despite its sometimes violent history, the Christian faith is about love. The Christian faith began with Jesus, who taught us that we don’t need a book of Laws which we must obey to the letter in order to be “good people”. Laws, rules and principles can be helpful to guide us in the right direction, but the most important law is the law of Love. This should be our main compass and guide. So whenever I wonder, “What is the right thing to do?” or I ask myself, “Is this a sin?” I frequently ask myself one question: Is this loving? Is love guiding me to do this, or is it only greed, pride, fear, laziness?

After I was introduced to Lisa, the author of Kitchenoflion, I became more conscious about my eating habits. I began to examine the question “to eat meat or not to eat meat” beside my metaphorical compass and it clearly pointed to becoming a vegan as the most loving thing I can do. (Check out this site to explore why veganism is the most loving option for all of God’s creation – the planet and all animals, including humans. I particularly enjoyed each of the short articles under the tab “Being Vegan”).

Is this vegan thing not a bit too radical or extreme, God? I’m already a good person, aren’t I? I try to love all people and I would never kick a dog, but I can eat a cow, can’t I?

But, old habits and thought patterns die hard. I had been eating meat and dairy products carelessly all my life, and I was still struggling with some questions: “Is this vegan thing not a little too radical or extreme, God? I’m already a good person, aren’t I? I try to love all people and I would never kick a dog, but I can eat a cow, can’t I? Some Christians even claim that you designed us to consume meat and that you gave us all animals for food, what do you say to that, God?” As I prayed this, I got several answers:

1. Love can never be too radical or extreme.
2. “I give you every seed-bearing plant on the face of the whole earth and every tree that has fruit with seeds in it. They will be yours for food” (Genesis 1:29). The garden of Eden, according to Christian mythology, represents the world as it should be – or as God had originally designed it, and how it will one day be restored. It appears that in this garden, all creatures (including humans) were herbivores and there was no killing. THings are a little different now, and I know there are also Bible verses that would suggest God is OK with us eating meat if our conscience allows it (See one of my favorite chapters of the Bible, Romans 14, for example), but to say that God wants us to eat meat, is biblically incorrect.

Speaking of the Bible; while contemplating and praying about this question, I was constantly reminded of a theme in the Bible – God’s love becoming wider and wider, extending to more and more people. Or actually, God’s love has always been at its widest, encompassing all of Creation, but the Bible offers the beginning of a story that shows people becoming more and more aware of this great love and how it extends far beyond just ourselves or people who look and think like us.

The Christian story began with Jesus, a Jew, declaring that Gentiles (non-Jewish people) could also be included as God’s children. This was a very radical thought at his time. Some Jews accepted this message, of God’s Kingdom being for everyone – they became Jewish-Christians. Others did not accept it and remained orthodox Jews. These events are recorded in the New Testament part of the Bible. But God’s story continues beyond the pages of the Bible. Throughout the ages, God’s people have learned that those we have labeled as “the other” are actually “one of us.” The church has been at the forefront of the abolition of slavery, women’s suffrage, and currently many churches are welcoming openly LGBTQ+ members. The church I attended in Tuscaloosa Alabama (Grace Presbyterian Church) is a truly welcoming place for everyone. People of all ages, races and nationalities, gender identities and sexual or romantic orientations worshiped together. Our diversity was not just allowed to exist, but also celebrated. One of my favorite songs to sing at church, with this entire congregation was “Draw the Circle”. Click here for a video of a choir from another church singing it- you should watch and listen to the end! I remember getting swept up in this song, almost shouting the words “draw the circle wide! Draw it wider still!!”

It’s beautiful to see the church embracing more and more of the reality of what is written in the New Testament: “There is neither Jew nor Gentile, neither slave nor free, nor is there male and female, for you are all one in Christ Jesus” (Galatians 3:28).

Cartoon figures are holding enormous pencils, drawing lines along a grid. Cartoon Jesus is shown holding his pencil upside down – pencil tip up toward the sky, and the giant eraser erasing all of the lines, one by one. The cartoon character on Jesus’ left looks angrily at Jesus, another person behind him looks rather shocked and confused. Most are deeply concentrated on drawing their own lines and don’t pay attention to what Jesus is doing with his eraser. This picture appeared on one of the Sunday bulletins at my church, and I have saved that bulletin. The picture speaks volumes to me. I don’t want to make this blog post too personal, but I too have felt excluded by “the church”. I consider myself blessed to have since learned that it was not God, but people, who created these categories of who can be holy and who is not.

I consider myself to be very open-minded and inclusive, but I guess I’m still human and humans like to categorize and evaluate who or what is better or worse, more or less holy, and so I pondered: “OK, yes, people of all races, ethnicities and nationalities are equal, men and women are equal, straight or gay are equal… But maybe we need to draw the line somewhere? Didn’t you personally set humans apart from other animals, God?”

In response, two thoughts popped into my head:

The first was the refrain of that song we sang in church, shouted at the loudest volume: Draw the circle wide. Draw it wider still!!

And in response to my suggesting – Shouldn’t we draw the line somewhere? Didn’t you personally set us apart from other animals? – I heard, “that’s what they all said.” First the Jews claimed, “God personally set the Jewish people apart from the Gentiles. We are God’s chosen people and they are not.” Men have claimed to be superior to and more intelligent than women, and even that God himself made women to be subordinate to men. White slave owners claimed that God made Africans a “lower race” in order to justify the slave trade. They even claimed that “African slaves don’t have the same intelligence and they don’t feel pain like you and I.” Homophobic Christians and church leaders say that “this is where we need to draw the line, we cannot accept ‘homosexuality’ among our members, or the church will become defiled”, they fear.

Sounds familiar, doesn’t it? In a very similar manner, I have tried to convince myself that maybe animals “don’t feel pain the same way that humans do.” I too have said, “don’t I need to draw a line somewhere?” But God says, no. No lines. My love truly encompasses all living things.

And that has been the result of my spiritual journey to figure out what this “veganism” thing means, and whether I, after prayerful consideration, would become vegan or not.

I too have said, “Don’t I need to draw a line somewhere?” But God says, no. No lines. My love truly encompasses all living things.

What kind of vegan am I now?
Becoming a vegan has enriched my life and deepened my faith. To me, cooking, eating and sharing my home-cooked meals becomes an act of worship, when I know it was really made (or prepared) with love and no animals were killed or hurt in the process. I feel more connected to God, to myself, to the planet when I stick to a plant-based diet. It might sound a bit eccentric, but it just feels right. Does that mean I always do the right thing? No. However, I know God is very compassionate. He/She desires certain things of us, but never demands. I try to show the same compassion to myself, and others, when I, or they, are not living the way I know I ideally “should”.

Agape-love and Philia-love
I remember a beautiful sermon that was preached at Grace Presbyterian. Our pastor talked about a passage from the 21st book of John, in which Jesus asks Simon Peter three times, “Do you love me?” and three times, Simon (who later became known as Peter) replied, “Yes, Lord, you know I love you.” It seems a bit odd – why would Jesus ask the same question three times? But our pastor explained that the Greek language (in which that part of the Bible was written) has three different versions of the word “Love”. The first two times that Jesus asks Simon-Peter, “Do you love me?”, he is using the word for Agape-love. Agape is a selfless and unconditional type of love. You don’t have to be a certain way or belong to a certain family to “earn it” (in fact, nobody earns it, but it is selflessly given). It is the type of love God had for us (a very broadly defined “us”). It is seen as the highest or greatest form of love. however, Simon, in his respons, kept using the word for Philia-love – which denotes a very close friendship, brotherly type of love. Philia encompasses affection, care, respect and compassion (source). Finally, the third time that Jesus asks, “do you love me” he also uses the same word that Simon has been using – the Philia-form of love. You can read the scene like this:

Jesus: “Simon, do you Agape-love me?”
Simon: “Yes, Lord, I Philia-love you.”
Jesus: “Do you Agape-love me, though?”
Simon: “Lord, you know I Philia-love you!”
Jesus: “Simon, do you Philia-love me?”
Simon: “Yes, I already told you, I Philia-love you!”
(this is a creative paraphrasing of the passage)

It is as though Jesus would like for Simon to Agape-love him, but he does not get mad or disappointed that Simon can only offer him Philia love. In fact, he accepts Simon-Peter’s Philia love without making further demands. It is as if Jesus is saying, “If Philia love is what you can give me, then that is all I’ll ask of you. You are good enough, Simon-Peter.”

This was of course not a vegan sermon, but my mind has a way of making connections between seemingly unrelated topic sometimes. Personally, I’ve become quite convinced that a plant-based diet truly is better than a carnivorous diet – on so many levels. One of those levels is that I think veganism represents a form of Agape-love. A wide, all encompassing, holistic, unconditional love for all living things. I’m note completely sure about this, but I have a hunch that God secretly desires for all of us to become vegan someday (I might be wrong on that though. I cannot speak for God Him/Herself), but God would never demand it of anyone. It is not as though god will smite me down or I’m making Jesus cry if I do, on occasion, eat meat, for whatever reason.

I am at the point in my “vegan journey” that when I’m grocery shopping and preparing food for myself and/or family or friends – it is almost entirely vegan. However, when I’m a guest at someone’s house and meat is served, I will eat it and I can even still enjoy it without too much guilt most of the time and give thanks for that food. Or if I go out somewhere with a group and there are no good vegan or vegetarian options on the menu, I’m not one to walk out of the restaurant. Maybe it would be morally right to do so – but I’m not quite there yet. I’m not a perfect vegan, just as I’m not a perfect Christian. But what I’m always striving for is to be more loving, and thereby I’m also now striving to be “more vegan” because the meat and dairy industry is far from the love and compassion that my Christian faith inspires me to live out.
Right now, I guess I can best describe myself as a flexitarian. Which means that I’m vegan/vegetarian when it’s convenient for me… which, now that I spell it out like that, clearly does not resemble the selfless, sacrificial agape kind of love that I know God desires but does not demand of us. And yet I can feel that God is pleased with my effort.

Sharing something beautiful with the world
I am honored to have been invited to write about my “vegan journey” for this blog. I’m excited to get to share this journey with you now. It feels like when you’ve found a beautiful treasure and you can’t wait to show everyone. Or when you’re in love or have a young child and you can’t stop talking about that person.

I hope others can be inspired by this to explore what a plant-based diet can mean for you. On the other hand, I am not a very dogmatic Christian, and I am not a very dogmatic vegan. Romans 14 remains one of my favorite chapters of the Bible. It says we should not argue with one another about what we think is right or wrong. I feel it’s important to try to remember that, “those who feel free to eat anything should not look down on those who don’t. And those who don’t eat certain foods must not condemn those who do, for God has accepted them” (Romans 14:3). This passage goes beyond just “food” for me but also applies to other areas in my life where I may have disagreements with some of my other Christian friends. This perspective has helped me deal with such disagreements or different interpretations of Scripture. Of course, when we feel like we’ve found something beautiful, or something which we feel is “right” or “true”, then we want to share that with others and for them to “get it”, too. And it can really hurt when they don’t see things the way we do. But just remember that they might feel equally hurt that you’re not seeing things the way they do. That is why I believe we should not argue with one another about what we think is right or wrong. Each one should be “fully convinced in their own mind” (Romans 14:5) that what they are doing is right. We can share what we’ve learned, but must accept, and be respectful of the fact, that maybe not everyone is going to be equally convinced of the same things. So if you’re not convinced by my story or you think I’ve gone bonkers, then so be it. 🙂

Mirjam

Visit Mirjam’s blog Jesustreeoflife

Photos by Aaron Burden and Daniel Sandvik on Unsplash

 

---

“Veganisme en het geloof”: Mirjams vegan reis als een Christen

In deze gast blogpost vertelt een vriendin van me, Mirjam, over haar “vegan reis”, hoe ze haar geloof en veganisme combineert, en hoe ze in het Christendom inspiratie vindt om vegan te zijn.

Ondanks dat wij er af en toe een potje van maken, draait het Christendom vooral om liefde. Het christelijke geloof begon met Jezus, die ons geleerd heeft dat we geen groot boek met wetten nodig hebben, waar we ons tot aan de letter aan moeten houden, om “goede mensen” te zijn. Wetten, regels en principes kunnen nuttig zijn om ons op weg te helpen, maar het meest belangrijke is de Wet van de Liefde. Dit kan ons kompas zijn dat ons in de juiste richting wijst. dus wanneer ik me weer eens afvraag, “Wat is het juiste om te doen?” of, “Is dit een zonde?”, dan stel ik mijzelf de vraag: is dit liefdevol? Doe ik dit met/vanuit liefde, of alleen maar vanuit mijn eigen hebzucht, trots en arrogantie, angst, of luiheid?

Is veganisme niet een beetje te radicaal of extreem? Ik ben toch al een redelijk goed persoon?Ik probeer andere mensen lief te hebben en ik zou nooit een hond schoppen, maar een koe mag ik af en toe wel eten, toch?

Nadat ik kennis had gemaakt met Lisa, de persoon achter Kitchenoflion, ben ik me bewuster gaan worden over wat ik at. Ik stelde de vraag – moest ik vegetarisch/veganistisch worden? – naast mijn metaforische kompas der liefde. Het kompas wees duidelijk aan dat veganistisch worden de meest liefdevolle keuze is (kijk eens op deze site om te lezen waarom veganisme liefde en gerechtigheid betekent voor de aarde, voor mensen en voor dieren).

Maar oude gewoontes en gedachtepatronen zijn vaak niet makkelijk te doorbreken. Ik heb heel mijn leven argeloos vlees- en melkproducten genuttigd zonder mij daar schuldig bij te voelen. Moest ik dit dan nu ineens wel een probleem gaan vinden? Ik worstelde met de vragen: “Is veganisme niet een beetje te radicaal of extreem? Ik ben toch al een redelijk goed persoon? Ik probeer andere mensen lief te hebben en ik zou nooit een hond schoppen, maar een koe mag ik af en toe wel eten, toch? En trouwens, sommige Christenen beweren dat God ons geschapen heeft om vlees te eten – dat hij ons alle dieren heeft gegeven om onszelf mee te voeden. Wat is hierop uw antwoord, God?” Toen ik zo aan het bidden was, kreeg ik deze gedachtes binnen:

1. Liefde is nooit te radicaal of extreem.
2. “Hierbij geef ik jullie alle zaaddragende planten en alle vruchten op aarde. Dat zal jullie voedsel zijn” (Genesis 1: 29). In het Bijbelse verhaal moet de tuin van Eden de perfecte wereld voorstellen. De wereld zoals God die oorspronkelijk had bedoeld, en hoe het ook ooit eens weer zal worden. In deze tuin waren alle dieren (ook mensen) planeters, en mens of dier doden elkaar niet. De dingen zijn tegenwoordig een beetje anders, en ik weet dat er ook Bijbelverzen zijn waaruit blijkt dat god het helemaal niet erg vindt als we vlees eten, wanneer ons eigen geweten dat toestaat (Romeinen 14, bijvoorbeeld), maar om nou te zeggen dat God wil, of van ons verwacht, dat we vlees gaan eten, klopt Bijbels gezien niet helemaal.

Nu we het over de Bijbel hebben – terwijl ik over deze vragen aan het nadenken (en bidden) was, moest ik ook telkens denken aan een thema uit de Bijbel. Het idee dat Gods liefde steeds omvangrijker wordt en steeds meer verschillende soorten binnenlaat. Gods liefde was natuurlijk altijd al allesomvattend, maar de Bijbel beschrijft hoe mensen zich steeds meer bewust werden van die liefde.

Het verhaal begint bij Jezus, een Jood die verkondigde dat niet-Joodse mensen óók als Gods kinderen gezien mogen worden. Dit was een radicale gedachte in die tijd. Sommige mensen konden zich wel vinden in deze boodschap, dat Gods koninkrijk van iedereen is – dit werden de Christenen. Andere Joden vonden dit maar moeilijk te behappen – zij bleven Orthodox Joods. Deze gebeurtenissen staan beschreven in het Nieuwe Testament. Maar het verhaal eindigt niet met de bladzijden van de Bijbel.

Door de jaren heen hebben Gods mensen moeten leren dat diegenen die wij hebben bestempeld als “de ander”, eigenlijk ook bij “ons” horen. De Kerk stond aan het front van de afschaffing van de slavernij, vrouwenrechten, en recentelijk maken ook steeds meer kerken plaats voor LGBTQ+, moedigt mensen aan om te zijn wie ze willen zijn. Binnen de kerk waar ik heen ging in Alabama – Grace Presbyterian Church (GPC) – is iederen volledig welkom. Onze diversiteit werd niet alleen getolereerd, maar ook gevierd. Eén van mijn favoriete liedjes die we samen in deze kerk zongen was “Draw the circle wide” (klik hier voor een filmpje van een koor uit een ander kerk dat dit zingt. Kijk en luister tot het eind). Ik herinner me dat ik er helemaal in mee opgevoerd werd, en uit volle borst meezong, “Draw the circle wide! Draw it wider still!” (Maak de cirkel breed! Maak hem nog breder!)

Het is heel mooi om te zien hoe de kerk steeds meer gaat leven naar de realiteit van wat er in het Nieuwe Testament geschreven staat, namelijk “Er zijn geen JOden of Grieken meer, slaaf of vrije, mannen of vrouwen – u bent allen één in Christus Jezus” (Galaten 3:28).

In deze afbeelding zien we hoe cartoon poppetjes met enorme potloden lijntjes en vakken aan het tekenen zijn. Cartoon Jezus houdt zijn potlood ondersteboven – de punt wijst omhoog, en met de gum is hij bezig om alle lijntjes een voor een uit te wissen. Het poppetje aan Jezus’ linkerkant kijkt een beetje boos, een ander poppetje achter hem kijkt verbaasd en ook angstig. De meesten zijn te diep geconcentreerd bezig met het trekken van lijntjes om op te merken wat Jezus aan het doen is. Dit plaatje stond op een van de kerkblaadjes van de GPC en ik heb het altijd bewaard. Het plaatje spreekt boekdelen – ik wil dit artikel niet te persoonlijk maken, maar ik heb mij ook buitengesloten gevoeld binnen “de kerk” omdat ik niet binnen bepaalde lijntjes pas. Ik voel me bevoorrecht en opgelucht nu ik er inmiddels achter ben dat niet God, maar mensen die lijntjes hebben bepaald. Van God hoor ik er wél bij.

Ik vind mezelf wel ruimdenkend – maar ik ben toch een mens, en mensen vinden het nu eenmaal vaak nodig om dingen te kunnen categoriseren en evalueren – wie of wat is beter of slechter, meer of minder heilig? En dus vroeg ik mij af: “Oké, ik ben het er helemaal mee eens dat volksstammen en nationaliteiten gelijk zijn, mannen en vrouwen gelijk zijn, homo of hetero gelijk is… Maar we moeten toch ergens een grens stellen? Heb jij niet persoonlijk de mens boven alle andere dieren gesteld, God?”

De eerste gedachte die in mij opkwam was het refrein van dat liedje dat we in de kerk zongen, “Draw the circle wide. Draw it wider still!”

En op mijn suggestie – moeten we niet ergens een grens trekken? Heb jij niet zelf de mens boven alle andere dieren gesteld? – kreeg ik te horen, “Dat is allemaal al eens gezegd.” Eerst werd gezegd dat “God alleen van de Joden is. De Joden zijn Gods gekozen volk, en anderen zijn dat niet.” Mannen hebben gezegd dat ze intelligenter zijn dat vrouwen, en zelfs dat God vrouwen onderdanig heeft gemaakt aan mannen. Blanke slavenhouders hebben beweerd dat “Afrikanen niet dezelfde intelligentie hebben en niet pijn ervaren zoals jij en ik”. Homofobische Christenen roepen dat we “hier de lijn moeten trekken”. we kunnen geen “praktiserende homoseksuelen” tolereren in ons midden, piepen ze angstig.

Komt dat je bekend voor? Op precies zo’n manier heb ik geluisterd naar de mensen die beweren dat dieren niet hetzelfde ervaren als mensen. Ik heb mij ook afgevraagd of mijn inclusiviteit niet te ver zou gaan als ik nu ook al dieren als helemaal gelijkwaardig zou gaan beschouwen. Moet ik toch niet een bepaalde grens bewaren tussen mijn soort en de ander? Maar God zegt: Mijn Liefde kent helemaal geen grenzen. Waarom zou ik jou vragen om die te trekken?

Tot zover het resultaat van mijn zoektocht om uit te pluizen wat veganisme betekent en of ik vegan zou moeten worden.

Moet ik toch niet een bepaalde grens bewaren tussen mijn soort en de ander? Maar God zegt: Mijn Liefde kent helemaal geen grenzen. Waarom zou ik jou vragen om die te trekken?

Wat voor vegan ben ik nu?
Veganistisch worden heeft me mijn geloof op een diepere manier doen ervaren. Voor mij is koken voor mezelf en anderen, en eten, een manier van aanbidding geworden – wanneer ik weet dat het allemaal echt met liefde is gemaakt, en er dus geen dieren voor zijn gedood of pijn gedaan. Ik voel me meer één met God, met mezelf, en de planeet, als ik een plantaardig dieet aan hou. Het klinkt misschien een beetje excentriek, maar ik voel dat het goed is. Betekent dat dat ik het ook altijd goed doe? Nee. Maar ik weet dat god meedogend is. Hij/Zij verlangt bepaalde dingen van ons, maar eist ze niet. Ik probeer diezelfde meedogendheid op te brengen voor mijzelf, wanneer ik weet dat ik niet de beste versie van mezelf ben.

Agape-liefde en Philia-liefde
Ik herinner me een hele mooie preek. Het ging over een stukje uit Johannes 21, waarin Jezus tot drie keer toe aan Simon-Petrus vraagt, “Heb je mij lief?” en drie keer antwoordt Simon (die later Petrus wordt genoemd), “Ja Heer, U weet dat ik U lief heb.” Het klinkt een beetje gek – waarom stelt Jezus nu drie keer precies dezelfde vraag? Maar onze dominee legde uit dat de Griekse taal (waarin dit gedeelte van de Bijbel is geschreven) drie woorden voor ‘liefde’ kent. De eerste twee keer dat Jezus vraagt, “Heb jij mij lief?” gebruikt hij het woord voor Agape-liefde. Agape is een onbaatzuchtige en onvoorwaardelijke vorm van liefde. Je hoeft niet aan bepaalde voorwaarden te voldoen of tot een bepaalde groep of familie te behoren om deze vorm van liefde te verdienen. In feite kan niemand het “verdienen”, maar het wordt onbaatzuchtig aan ons gegeven. Het is het type liefde dat God voor ons heeft. (“Ons in een zeer brede zin van het woord). Maar Simon gebruikte steeds het woord voor “Philia-liefde”. Philia verwijst naar een sterke vorm van vriendschap, of broederlijke liefde. Het heeft ook te maken met genegenheid, toewijding, respect en compassie.

De derde keer dat Jezus vraagt, “Heb je mij lief?”, gebruikt hij hetzelfde woord dat Simon gebruikte – de Philia vorm van liefde. Je zou de scène zo kunnen lezen:

Jezus: “Simon, heb jij mij Agape-lief?”
Simon: “Ja Heer, U weet dat ik U Philia-lief heb.”
Jezus: “Maar heb je mij Agape lief?”
Simon: “Heer, U weet toch dat ik U Philia-lief heb!”
Jezus: “Simon, heb je mij Philia-lief?”
Simon: “Ja, dat zeg ik, ik heb U Philia-lief!”

Het lijkt erop dat Jezus eigenlijk graag zou willen dat Simon-Petrus hem Agape-lief heeft, maar hij wordt niet boos en is niet teleurgesteld in Simons Philia-liefde. Hij accepteert Simons liefde volledig en stelt er verder geen eisen meer aan. Het is alsof Jezus zegt, “Als je mij alleen Philia-liefde kan geven, dan vraag ik jou alleen om Philia-liefde. Je bent goed zoals je bent, Simon-Petrus.”

Dit was natuurlijk geen vegan preek, maar ik heb nogal de neiging om overal verbanden tussen te leggen. Zelf ben ik ervan overtuigd geraakt dat een plantaardig dieet echt beter is dan vlees eten – in een heleboel opzichten. Eén van die opzichten is dat ik het veganisme als een vorm van Agape-liefde beschouw. Een holistische, onvoorwaardelijke en allesomvattende liefde voor alles wat leeft. Ik ben hier niet 100% zeker van, maar ik beeld mij in dat God stiekem wil dat wij allemaal veganistisch worden (Maar misschien heb ik het verkeerd, hoor. Ik kan natuurlijk niet voor God spreken), maar God zal het niet van ons eisen. Het is niet zo dat God mij neer zou slaan of dat ik Jezus aan het huilen maak als ik, voor wat voor reden dan ook, vlees eet, maar toch doe ik het liever niet.

Ik ben nu zover dat wanneer ik zelf boodschappen doe of voor mezelf of anderen eten voorbereid, dat het nagenoeg altijd vegan is. Maar als ik ergens te gast ben, en er wordt vlees geserveerd, dan zal ik dat niet weigeren. Daar kan ik eerlijk gezegd zelfs nog van genieten – meestal zonder te veel schaamte, en ik zal ook dankbaar zijn voor dat eten. En als ik met wat mensen in een restaurant bent en er staat geen vegan of vegetarische optie op het menu, dan zal ik ook niet gauw weglopen. Misschien zou dat moreel gezien wel het beste zijn om te doen, maar zover ben ik nog niet. Ik ben geen perfecte vegan, net zoals ik geen perfecte Christen ben. Maar ik doe altijd mijn best om meer liefde te geven. En meer liefde betekent eigenlijk minder vlees, want de vlees- en zuivelindustrie staat zo ver af van de liefde en compassie die ik vanuit mijn geloof wil nastreven.

Op dit moment zou ik mezelf denk ik het beste kunnen beschrijven als een flexitariër, wat erop neerkomt dat ik vegan ben als het mij uitkomt… En als ik dat zo beschrijf komt dat duidelijk nog niet dichtbij de onbaatzuchtige opofferende Agape liefde die God eigenlijk van ons verlangt. En toch voel ik dat God mijn poging toejuicht – ook al ben ik nog verre van perfect.

Iets moois willen delen met de wereld
Ik voel me bevoorrecht dat ik ben uitgenodigd om mijn verhaal te schrijven voor dit blog. Ik ben blij dat ik het met jullie mag delen. Het voel net zo wanneer je een mooie schat hebt gevonden en niet kunt wachten om die te tonen aan anderen. Of zoals wanneer je verliefd bent en je niet kunt stoppen met vertellen over die persoon.

Ik hoop dat anderen geïnspireerd zullen raken om ook te gaan onderzoeken wat een plantaardig dieet voo rjou kan betekenen. Aan de andere kant ben ik geen dogmatische Christen, en ook geen dogmastische vegan. Romeinen 14 blijft een van mijn favoriete hoofdstukken uit de Bijbel. Hierin staat dat we niet moeten vechten over wie er gelijk heeft. Ik vind het belangrijk om te proberen te onthouden dat “wie wel alles eet moet hem niet minachten die niet alles eet, en wie niet alles eet moet niet veroordelen wie wel alles eet. Want God heeft hem immers aanvaard” (Romeinen 14:3). Dit stukje gat over meer dan alleen maar “voedsel voorschriften” voor mij. Ik heb ook meningsverschillen over andere dingen gehad met sommige vrienden die ook Christen zijn, en zo’n houding heeft mij geholpen om met die meningsverschillen om te gaan. Natuurlijk, als we vinden dat we iets prachtigs hebben ontdekt, of iets waarvan we vinden dat het heel goed of zelfs “de waarheid” is, dan willen we dat graag met anderen delen – en dan kan het echt pijn doen als de ander het niet begrijpt of het er zelfs mee oneens is. Maar onthoud dat in sommige gevallen die andere persoon zich misschien net zo aangevallen of verdrietig voelt dat jij niet ziet wat hij/zij ziet. Iedereen moet er “voor zichzelf van overtuigd zijn” (Romeinen 14:5) dat wat zij doen het juiste is. We mogen met elkaar delen wat we hebben geleerd, maar moeten ook kunnen accepteren en respecteren dat misschien niet iedereen er even overtuigd van zal zijn als wij. Dus als je niet overtuigd bent dat het echt de moeite waard is om je voortaan wat meer in plantaardige, dier-, natuur- en mensvriendelijke keuzes te verdiepen – of je vindt me gewoon een beetje vreemd – dan is dat ook goed. 🙂

Mirjam

Bezoek Mirjams blog Jesustreeoflife

Foto’s door Aaron Burden en Daniel Sandvik op Unsplash